روزهایی ...

چند روزی است که در خانه هستم . هفته پیش فیلم کوتاهی را که ساختم در چهار شب به نمایش درآمد و شب آخر را با همکلاسی ها جشن گرفتیم و به شکل تئاتر ادای کارهای همدیگر (فیلم و چهار تئاتر) را درآوردیم. جای شما خالی خیلی خندیدیم. شب همه روی آسفالت روبروی مدرسه نشسته یا دراز کشیده بودیم و به آسمان نگاه می کردیم. نمی دانم آنها در ذهنشان چه خاطراتی را مرور می کردند اما من یاد پشت بام خانه نوجوانی ام افتاده بودم و در خاک خدا مثل آن روزها ستاره ها را می شمردم و عطر محبوب شب را در ذهنم ورق می زدم. برای اولین بار خیلی خندیدم و از ته دل خندیدم بی آنکه آهی بکشم که چرا اینجا هستم و آنجا نیستم. یک زمانی مادرم می گفت که آدم آنجا خوش است که دل خوش است. آن شب همچین شبی بود. بگذریم.
چند روز پیش خبر دستگیری و کتک خوردن زنانی را که تظاهرات کرده بودند و خواندم. راستش خیلی آشفته شدم. دلم می خواست آن زنی را که همجنس خود را برای دفاع از حقوق زنان و کودکان لگد و یا با باتون می زد ملاقات می کردم و همه درد خود را در صورتش تف می کردم . چقدر آن زن و امثالهم شبیه زهرا خانم دوران انقلاب بودند.
چه می شود کرد چه می شود گفت وقتی ذهنیت، ذهنیت بیمار و متعصب است؟ چه می شود گفت به زنی که اسارت
و بی حقوقی خودش را تقدیس می کند؟ چه می شود گفت به زنی که در کوته بینی و حماقت قد می کشد؟ برای علف های هرزه، برای زنان و مردانی که نگاهشان بوی تعفن مانده گی می دهد هیچ دارویی جز ریشه کن کردنشان نمی شود تجویز کرد.

بگذار اندیشه ات به هر کجا که می خواهد، پرواز کند
بدانجایی که عقابان
پرندگان کوچک را به چنگال می ربایند
یا بدانجا که مرداب
ماهیها را به لجنزار آمخته می کند

بگذار نغمه هایت به روی هر بوته بیتوته کند
و خبر ما را به زاغه نشینان برساند

هیچ دشتی بی باران به بار نخواهد نشست
و هیچ شبی بی آسمان پر ستاره نخواهد شد

بگذار بانوی من آسمانت آواز بخواند، آواز

حمیرا طاری : از دفتر عطر پاییز