یاد فریدون فرخ زاد بخیر

چند سالی است که در فکر نوشتن قصه ای در باره فریدون فرخ زاد هستم. هنرمندی که نان را به نرخ روز نمی خورد، به کسی باج نمی داد و زیر بار ظلم نمی رفت. رک بود و در لفافه حرف نمی زد. کلامش در آیینه روحش پیدا بود، خوب یا بد. بله صادق بود و صمیمی. زمان زیادی را می برد که او را کشف کرد و شناخت.
پاره ای آنقدر معذب می اندیشند که حتی فکر کردن به او را یکی از گناهان کبیره می دانند. ای کاش روزی فرا برسد که تاب خواندن اندیشه هر انسانی را داشته باشیم.
یک وقتهایی به دوستان می گویم که اگر دیوان میرزازاده عشقی را خوانده بودیم، اگر دیوان ایرج میرزا را خوانده بودیم، اگر به جای تاریخ و رومانهای روسی ، تاریخ کشور خود و مذاهب کشور خود را مطالعه کرده بودیم شاید امروز سالار دنیا بودیم . شاید امروز بجای جهان سومی ، مهاجر و پناهجو مثل هر انسان اروپایی خاطره زیباتری از طعم لذت و خوشبختی داشتیم.
دیشب برای دومین بار خواب فریدون فرخ زاد را دیدم. کت و شلوار سپید به تن داشت و پاپیون سرخ به گردن. نمی دانم چرا با آن تیپ در وان حمامی ایستاده بود. به او گفتم که می دانی چقدر در پی ات گشته ام؟ می خواهم قصه ات را بنویسم. لبخندی زد و ناگهان بر کف حمام افتاد. با تعجب گفتم:" من از تو خیلی سوالها دارم..."
او چون شمعی ذوب شد و غرق به خون. فریاد زدم که نمی خواهم بمیری ! چه شد؟ چرا غرق خون شدی؟چرا این همه بی مهری؟ حمام غرق خون بود. او لبخند می زد و آنچه از او پیدا بود لباسهایش بود و لبخندش.

جملاتی از فریدون فرخ زاد ( در پشت کتاب او " در نهایت جمله آغاز است عشق" آمده است:

خجالت می کشم که چاپ اول کتابم در لس آنجلس منتشر می شود. اینجا شهر نیست، جنگل است، شوره زار است، کویر و مرداب است و بوی تعفن آن جهان را پر کرده است. شاید کتاب من، نسیم معطری باشد به مشامهای خسته از خیانت و جنایت.

باشد که روزگار ظلم نیز بسر آید و آفتاب برآید و حقیقت در چهره مردم بدرخشد و عشق آن سپیده دمی گردد که بسوی آن گام برمی داریم. من با عشق بدنیا آمده ام، با عشق زندگی کرده ام و با عشق نیز از دنیا می روم تا آن چیزی که از من باقی می ماند فقط عشق باشد.

قطعه ای از شعر زنده یاد فریدون فرخ زاد

خاک مرا بجوی، اگر ندیدی مرا
کز خاک عشق هیچ تنی در فشار نیست
حرفی است حرف عارف و شعری است شعر عشق
در این دو قطره خون سخنی جز نثار نیست

یادش گرامی باد