زمزمه های بهار

هنوز زمین سپید است و آسمان پیراهن بنفش و آبی به تن دارد. اما آواز گنجشک ها و فریاد مرغ های دریایی خبر از بهار دارد، خبر از روزهای نو. گاه آنقدر به قصه ها و به شعرهایم می اندیشم که دلم می خواهد هوا همینگونه که هست بماند. برخی می گویند دیوانه ای، برخی با تعجب به چشمان پر از انتظارم خیره می شوند و برخی می گویند مگر می شود هوای این آب و خاک را ...؟
مگر می شود هوایی را که آگوست استرین بری استشمام کرده و زیباترین نمایشنامه ها را نوشته دوست نداشت؟ مگر می شود جنگلی را که در آن لارش نورن قدم زده و سیاهی های آن را قلم زده دوست نداشت؟ گاه دلتان برای کافه نادری جایی که شاملو و فروغ عزیزم جمع می شدند تنگ نمی شود؟ گاه دلتان برای کوچه عشقی که عشقی در آن رفت و آمد داشت تنگ نمی شود؟ هر جا که هنر قدم می زند و انسانیت آنجا خانه و خاک من است. آنجا که امنیت اشکهای خشکیده کودکان را از پنجره نگاهشان می شوید ، آنجا خانه من است. آنجا که پرندگانش (مرغ های دریایی) قدرت و استقلال را فریاد می کنند آنجا خانه من است. دوستی می گفت :" 15 سال است داری اینجا زندگی می کنی اما لحظه ای از فکر ایران رها نبوده ای. فکر نمی کنی وقتش است به این خانه خو بگیری؟"
گفتم:" به این خونه خو گرفته ام اما خانه کودکی را هرگز نمی توانم فراموش کنم. به گلدانهای کنار پنجره ام نگاه کن. درختچه گل یاس سپید، نهال پرتغال و نهال بادام هنوز می گویند که ریشه هایت را دوست بدار."
ریشه هایم را دوست دارم و برای آبادی اش تلاش خواهم کرد. این آب و خاک را هم دوست دارم و برای شکوفایی هر چه بیشترش تلاش خواهم کرد. سر راست تر بگویم خون دو خاک در رگانم در جریان است.

تاریکی غربت غرب
آبی و بنفش می شود
در آمیزش طلوع قلب آبی تو
در غروب قلب شرقی من، غربی من

در کنار تو
جاده های سرد و خیس این شهر
خشک وگرم می شود
و بوی خوش خاک کوچه های کودکی می گیرد

وقتی زانوان غربی تو
در کنار زانوان شرقی من
بر معبد مهربانی زانو می زند
پلک های خاکستری زمستان
بنفش و آبی می شود

وقتی بوسه های گرم تو
نوازش می کند
گونه های سرد شرقی مرا
ماه سبز و روشن زمستان
تاج سر من می شود، غربی من!

برای دوست عزیزم سوزان از دفتر رقص غروب