سال نو و سالی که گذشت

بزودی به پایان سالی دیگر نزدیک می شویم. می خواهم بگویم سال نو خوبی داشته باشید، شاد باشید، شادی کنید اما دست و دلم می لرزد. در طی این دو سال آخر، هنگام تولد عیسی و یا روزهای آخر سال، زمین لرزه ، کشته شدن و آوارگی هزاران هزار انسان دیگر گل ناامنی و نگرانی را در ذهن بسیاری از ما کاشته است که نمی توانیم با خیالی آسوده و بی دلهره به پیشواز آغاز سالی نو برویم.
می خواهم مروری بر کارکردهای این یک سال خود داشته باشم و به جمع بندی و کمی تجزیه و تحلیل آن بپردازم تا شاید بتوانم روزهای بهتری را به ارمغان بیاورم چه در عرصه کار هنری چه در عرصه کار انسانی.
طی این یک سال در این وبلاگ هم نسبت به مسائل اجتماعی و هم سیاسی اینجا (سوئد) و هم آنجا ( ایران) به انتشار افکار و تجربیات خود بسیار پرداخته ام. حقیقتش مدتی است که کمتر نوشته ام در ارتباط با آنچه که در زمینه سیاسی در ایران رخ داده است، چرا که طی دو سفر به ایران و کسب تجربیاتی در آنجا به این نتیجه رسیدم که با تمام شناختی که از طریق رسانه های مختلف در ارتباط با ایران آدم کسب می کند باز هم از آن جامعه شناخت لازمی را که باید داشته باشد ندارد. و به قول زنده یاد صمد بهرنگی (نویسنده قصه های دوران کودکی ام) نمی شود نسخه تجویز کرد برای مردمی که نمی شناسیم شان و از مسائل و مشکلات شان آگاهی لازم را نداریم.
بسیاری از ما خیال می کنیم که آن مردم را می شناسیم. به جرات می توانم بگویم حتی بسیاری از سیاسی های کار کشته ما آن مردم و دردهایشان را نمی شناسند. بسیاری از آنها هم صبح تا شب فقط نسخه تجویز می کنند و نظریه می دهند. مثلا کمونیست کارگری، چپ و راست از حجاب حرف می زند و سر سختانه مخالفت با حجاب، نماز و...دارد. آنها فکر می کنند که کشور ایران، زنان ایران و... بیزار حجاب و خیلی چیزهای دیگر هستند. آنها فراموش کرده اند که مردم ایران بیش از 25 سال از نظام جمهوری اسلامی تغذیه شده اند( از کتابها، فیلمها، برنامه های رادیویی و...که اگر نه همیشه اما اغلب باردار ذهنیت آن حکومت و ایدئولوژی اش بوده اند. هستند کسانی که غیر از این عمل کرده اند اما خیلی کار پیش نرفته است). هستند جوانهایی که دلشان می خواهد آزاد بگردند، حجاب نداشته باشند و خیلی چیزهای دیگر اما این خواسته خواسته کل جامعه نیست. خواسته برخی از اقشار و اقساط جامعه ایران است.
مادران و خواهران خودمان در ایران ، خیلی از آنهایی که مذهبی هستند تف و لعنت به دختران امروزی ایران می اندازند و طرز لباس پوشیدنشان، اینها نشانه چیست؟ . پسرهای خود را تافته جدا بافته می دانند و دختران ما را از راه بدر کن و... همانها هستند که هنوز به این درجه از رشد و آگاهی نرسیده اند که لباس یک مسئله و دغدغه خصوصی است درست مثل همخوابگی یک زن و مرد که فقط و فقط به آن دو مربوط است. آری آن مردم هر چه هم که نخواهند آن رنگ و آبها را داشته باشند در جوهرشان آن رنگها حضور دارد، درست مثل خود ما ایرانیهای آواره جهان که دیگر آن ایرانی قدیم نیستیم و رنگ و شمایل آن فرهنگها و...را گرفته ایم( حالا خوب یا بد).
کمتر کسی عمیق می شود در ریشه های اصلی فقر، فحشا، خشونت و...
خیلی تغییرات خوب هم که پیشتر به آن اشاره کرده ام صورت گرفته است در همه چیز، اما فراموش نکنیم که سرشت آن مردم(روح، شخصیت و فکر...) رنگ و شکل آن نظام تربیتی را گرفته است. مردم "معمولی" مردمی که به وبلاگ و خیلی چیزهای دیگر دسترسی ندارند و حتی گاه روشنفکرهای ما سخت تحت تاثیر آن نظام تربیتی اند. کافی نیست شعار آزادی و آزادگی دادن، کافی نیست در لباس مدرنیته رقصیدن، کافی نیست ژست های مدرن گرفتن، کافی نیست اعلام مخالفت و... فرهنگ خانه از بنیان آسیب دیده است.
اگر پیراهن مدرنیته را از تن بکنیم می بینیم که سنت در زیر پوست تنمان هنوز هزار نعره می کشد. فراموش نکنیم وقتی که آقای معروفی در ارتباط با زیبا کرباسی و یا برخی از هنرمندهای دیگر در باره زنهای دیگر مطلب می نویسند چه عکس العمل های غیرمعقول و گاه خطرناکی از جانب عده زیادی در اینجا(خارج) و آنجا سر می زند. این عکس العمل ها ریشه در همان چیزهایی دارد که گفتم.

خانه نیاز به هفتاد سال کار فرهنگی دارد، خانه نیاز به آموزش و پرورش به شیوه مدرن و انسانی امروز دارد، خانه نیاز به کتابهای تازه دارد، خانه نیاز به تربیت ویژه دارد، خانه نیاز به هزاران ایرانی آواره و متخصص در جهان دارد، خانه نیاز به رنگ و شکل تازه دارد و...

خانه نیاز به نویسنده ها و هنرمندهایی دارد که فقط دلسوز آن خاک و آب نباشند بلکه دلسوز مردمی باشند که بیشترین محرومیت را کشیده اند. خانه نیاز به فیلمسازهایی دارد که تنها به شهرت نمی اندیشند.

خانه نیاز به نویسنده و هنرمندهایی ندارد که تنها مشغول جاه طلبی و شهرت خویشند. خانه نیاز به ملاقات و کند و کاو بیشتری دارد. این نیاز را حتی خرمگسها هم با تمام خریت شان حس کرده اند.

بگذریم از بعضی سیاسیون سینه چاک که افرادی را که به وطن باز می گردند و با جان و دل کار می کنند و بایکوت می کنند. می بینید مشکل یکی دو تا نیست.

بله به این نتیجه رسیده ام که با تمام بدبختی هایی که در ایران وجود دارد بهتر است چنانچه از دستمان برمی آید پر گوشه ای از مشکلاتش را بگیریم و به رفع آن بپردازیم. اگر چه به این باور رسیده ام که تا متعصبین بر سر کارند خیلی هم نمی شود کاری را پیش برد.
دوستی در وبلاگم پیام گذاشته بود که فرهنگی در آن مملکت نمانده است. به نظر من می شود گفت که فرهنگ ایرانی خیلی صدمه خورده است ولی نمی شود وجود فرهنگش را انکار کرد. فرهنگی که از اجداد ما به ما ارث رسیده است هنوز حضور دارد. ریشه های ما نمرده اند. ساقه هایمان را شکسته اند اما ریشه هایمان هنوز زنده است. با علم، منطق و عشق فرهنگ مان را باز خواهیم یافت و باز خواهیم ساخت. امید را از دست ندهیم. با جرات و پشتکار می توان آرزوهای از دست رفته را باز یافت. بد نیست کودکانمان را از خردسالی آموخته مطالعه کنیم و...
بارها شعرهای دیگران را ترجمه کرده و در این وبلاگ گذاشته ام. اگر به اندیشه تازه ای رسیده ام، اگر به ضعف خود پی برده ام از آن نوشته ام، اگر پناهنده ای را در محرومیت دیده ام سعی کرده ام صدای اش را بگوش دیگران برسانم و خیلی کارهای دیگر. گاه سخت رنجیده و عصبانی بوده ام و حتما انعکاس اش را در این وبلاگ دیده اید. گاه کم نوشته ام اما در جاهای دیگر حضور داشته ام و هر کاری از دستم برآمده کرده ام. سالی که روزهای آخرش را می گذرانیم برای من سال خوبی بود. سال آشنایی با انسانهایی در ایران که پر از انسانیت و محبت هستند و برای کودکان محروم هر آنچه که توانسته اند انجام داده اند، سال آشنایی با انسان شریف و دلسوزی مثل پویای عزیز و ترجمه هایش و فلش هایی که در وبلاگ او و سایت زنان(خشونت علیه زنان، کودک آزاری) دیده می شود، سال آشنایی با پیروز عزیز، با جواد عزیز، خانم معصومه، خانم ابراهیمی، آقای سعید،آقای کارل هنریک، آقای کارل مگنوس، خانم بوئل، آقای جاسم و دوستان خوب دیگر.
از مجید زهری و تلاش هایش، از وبلاگ پناهندگی و انعکاس مسائل و مشکلات پناهنده ها در هر گوشه جهان، از دوست خوبم دکتر رضا(حرفهای تنهایی) و دوستان دیگر نهایت تشکر را دارم و برایشان آرزوی روزهای خوبی را دارم.
چند شب شعر در اینجا و آنجا داشتم که امیدوارم مثمر ثمر بوده باشد. دنبال کردن دو سه پروژه، چاپ دو کتاب. درس و کار سرتان را درد نیاورم. امیدوارم تن و روح سالم داشته باشم برای کار بیشتر در ایران و در اینجا. امیدوارم بتوانم کارهای بهتری را دراین وبلاگ بنویسم. امیدوارم روحم آغشته به زنگار خودخواهی و خودپرستی و طمع نشود. امیدوارم زنده بمانم و در خدمت مردم اینجا و آنجا باشم.

فرا رسیدن سال نو را به همه تبریک می گویم و برای همه شما دوستان خوب آرزوی سلامتی و تن درستی دارم.

God Jul och Gott nytt år