زمزمه با باطن

هر روز که می گذرد جنگ و جدال با خویشتن خویشم بیشتر و بیشتر می شود. می هراسم از تنهایی و به استقبالش می روم، می هراسم از ترک عشق اما از آن می گریزم. می میرم از نشستن در کلاس دراماتیک و ملاقات چهره هایی که فرسنگها از من دورند اما در کنارشان می نشینم و مرگ را پس می زنم.
بداهه ای که اکنون پیش روی خود دارید زمزمه ای است با دوستی که شعری از زندگی برایم میل زده بود.

زندگی پرواز کردن در لحظه اکنون است
و اندیشه نکردن به فردای ناپیدا
زندگی چیدن یک بوسه
از لب تنهای عشق است
زندگی بالا رفتن از پله بودن است
و گل دادن در چهار فصل خویشتن خویش
زندگی دردی است گاه بی همتا
زندگی لحظه ای است که گاه با صبر
طلوع می کند و می درخشد
در تاریکی روح خزان تو