پرنده های من

حتما برخی از شما عزیزان قصه "نگاه کلاغها" من را خوانده اید. قطعه ها یی از این قصه را جسته گریخته اینجا برایتان می آورم.
آغاز قصه: صبح که می شد پرنده ها روی نرده های بالکن حوا می نشستند و نگاهش می کردند. انگار بیدار شدنش را بو می کشیدند. گاهی هنوز از رختخواب در نیامده، می دید که دور و بر پنجره اتاق خوابش جیغ می کشند و یا بق بق بقو و قاقار می کنند. با دیدن هر پرنده ای حال و هوای خاصی پیدا می کرد. گاهی در کنار میز صبحانه می نشست و با آنها طوری عاشقانه و مادرانه حرف می زد که گویی دارد با کودک خود حرف می زند....
" مرادیان گفت:" بارون بدی داره می آد"
"چی؟"
"بدجوری دلم گرفته."
حوا به طرف پنجره رفت. بیرون را کمی نگاه کرد و گفت:" تا چند دقیقه پیش که هوای خوبی بود!"
"هوای اینجا رو که می بینی چه جوریه! هر دقیقه اش یه جوره."
حوا خندید و گفت:" درست مثل آدماش!"

" اواسط قصه: مرادیان گفت:" مزخرف بود. اصلا تو دو تا آدم توی خیابون و موزه دیدی؟
حوا گفت:" خوب آدم خیلی کم پیدا می شه."
"من کجام و تو کجا؟"
آخر قصه: مرادیان به بالکن رفت. پرنده ای از توی بالکن پرید و در سیاهیها گم شد. حوا از پشت پنجره او را نگاه می کرد که آه می کشید و به آسمان خیره شده بود. بعد از چند دقیقه مرادیان گفت:" چقدر توی بالکنت چلغوز پرنده س."
حوا لبخندی زد و گفت:" از قدردانی پرنده هایی که بهشون غذا می دم."
مرادیان لحظه ای به او خیره شد و بعد گفت:" بهتره برم خونه، هان؟ تو چی می گی؟"
"تصمیم خودتونه."
بعد از چند دقیقه ای آقای مرادیان همینطور که دستش را روی قلب خود گذاشته بود، شلان شلان به طرف در رفت و کفشهای خود را پوشید.
.......................................

چند سالی است که رفاقتم با پرنده ها و برخی حیوانهای دیگر بیشتر از رفاقت با آدمها شده است تا آنجا که وقتی پیش آدمها می نشینم در جستجوی چهره پرنده و یا حیوان دیگری در صورتشان هستم. برخی ازآدمها علی الخصوص آدمهای فیلسوف یا انسان پرست و...این حرکتم را سرزنش می کنند. آنها متعقدند که انسان را نباید با حیوان مقایسه کرد چرا که انسان اشرف مخلوقات است و...
یک وقتهایی آرزو می کنم که این اشرف وجود نداشت شاید آن موقع این همه آدم در سرتاسر دنیا کشته نمی شدند، یا دنیا اینی نمی شد که امروز شده است. آنقدر دنیای بدی شده است که آدم به داروین ایمان می آورد. آدم آرزو می کند داروین دوباره بدنیا بیاید و...
تجربه به من نشان داده است که فقط میمون نیست که یک نسبت فامیلی با ما آدمها دارد . باور کنید ما آدمها گاه رفتارهایی داریم که عجیب شبیه رفتار حیوانهای دیگر است می گویید نه؟ کمی در رفتار و حرکات حیوانها عمیق بشوید به عمق حرفم پی می برید. البته نمی خواهم استغفرالله بگویم حرفم کلام الله مجید است.

دیروز یک حرکت قشنگی از کفتر چاهی که آمخته بالکنم است سر زد که اگر دستم بهش می رسید غرق بوسه اش می کردم. آن روی نرده نشسته بود و از زیر بند رختها نگاهم می کرد. بهش گفتم:" بیخودی به من زل نزن امروز بهت غذا نمی دم. چون ده تا پرنده دیگر را دنبال خودت می کشانی اینجا. آنها هم که آنقدر پر رو هستند که تا ته اتاق پذیرایی می آیند. حالا درست است که خرده نانها را می خورند و دیگر نیازی به جارو کردن خانه نیست ولی در ازاش چلغوز می اندازند."
بربر نگاهم کرد. محلش نگذاشتم. بعد بق بق بقو کرد طوریکه احساس کردم دارد بهم غر می زند. گفتم:" غر نزن می دونی که حق با من است ."
آمد پایین و مثل لات ها یک کتی راه افتاد بطرفم. نیم متری باهام فاصله گرفت و با التماس چشمهایش گفت یک چیزی بده بخورم. لبخندی بهش زدم و گفتم:" قربونت برم تو هم به ضعف من که مهربونی باشد پی برده ای. می دونی که طاقت گرسنگی ات را ندارم."
تکه نانی جلوش انداختم. نان را خورد و بعد مثل اسپانیایی ها واسم رقص سالسا کرد. دوباره بهش گفتم:" قربونت برم که با معرفتی. هر صبح می آیی و سری به من می زنی. اگر بدونی بعضی از آدمها چقدر..."
هراز چندگاهی با نوکش زیر بالش را می خاراند و یا نگاهم می کرد طوریکه خیال می کردم می خواهد بگوید که دارم با دقت حرفهایت را گوش می دهم. بعد پرش دادم و گفتم برو اگر همسایه ام اینجا تو را ببیند روزگار واسه من نمی گذاره.