برای مهاجر، پناهجو، زندانی

در خیابانهای مه گرفته
در اتوبانهای غریبه
می راند یک غریبه
در تن شب

نوایی از یک رادیو آشنا
می برد او را
به روزهای جوانی
به خاطراتی که در خاطرش نشسته
او اشک می ریزد و ورق می زند
ورقهای گمشده زندگی را
........................

مهربانی همیشه دوست نیست
مهربانی همیشه دوای هر دردی نیست
مهربانی گاه طناب دار آن بیچاره ای است
که نامهربانی را صدا می زند
برای شکستن چوبه دار
..........................
به اشکهایی که در سکوت ریخته شد
کمری که در شلاق ستم شکسته شد
فکری که در تعصب پرپر شد می گویم:
" گریه ات را نعره ای شو
بمان راست قامت چون صنوبر
بشکف چون طاووسی در غرور و جرات
اما خدایا چگونه چگونه؟

سه شعر از دفتر "رقص غروب"