برای آنان که زیر شکنجه برای آزادی مردند و می میرند

با من و در کنار من نیستید اما همه جا با شما و در اندیشه شما هستم. با شما برمی گردم به دوران کودکی:" مرگ بر شاه! استقلال ، آزادی! ما می گیم شاه نمی خواهیم نخست وزیر عوض می شه، ما می گیم خر نمی خواهیم پالون خر عوض می شه، بختیار بختیار منقل و بافور رو بیار، زلوبیا زلوبیا خمینی زود بیا..."
صدای رگبار مسلسل توی کوچه ها و خیابانهای شوش، میدان ژاله، میدان خراسان... هنوز توی سرم صدا می کند زندانی من، حسین مظلوم ، زینب ستمکش من که زیر شکنجه های اهریمن، گوشه گوشه تنت کبود شده است و ذره ذره می میری. هنوز عطر جنازه های خونی در بهشت زهرا که در میان کوه یخ بخواب می رفتند توی ذهنم می پیچد ، هنوز واژه های لاالله الله والا پیامبر محمد آن روزها تداعی این روزها را دارد و این خونهایی که از در و دیوار وطنم با نام خدا جاری ست.
حسین من، زینب من خون شما باز ریخته می شود، و جسم کبود و خونی تان روی سنگ مرده شور خانه با دستهای جلاد "مومن" شسته می شود و باز مردم من از خستگی، ا ز فشار زندگی و از آن همه خاطرات تلخ فقط به شما می توانند نگاه کنند و در دل بگویند:" خدایا مرگمان بده! خدایا از این خفت رهایمان کن! خدایا جان نداریم که برای حسین و زینب های معصوم مان دوباره بزنیم به کوچه ها و از سر نو بگوییم مرگ بر استبداد، مرگ بر آنانکه با نام تو وطنمان را به خاک سیاه نشاندند و می نشانند. سهم ما چه بود از زندگی؟ چرا هر چه در توبره خود می نگریم سوغاتی جز غصه و ماتم نمی توانیم داشته باشیم؟.
خدایا خسته ایم از انقلاب، خدایا خسته ایم از جنگ.
خدایا خسته ام از دربدری توی این کره خاکی تو، خدایا چقدر قربانی بدهیم تا دل "پیامبران تو" راضی شود.خدایا مرگم بده تا زیر خفت سکوت نمیرم."

برمی گردم به دوران نوجوانی با یاد تو و می اندیشم به تو شوان ، اکبر، پروین، زهرا ...و جوانه های وطن:"دکترعلی شریعتی معلم شهید ما ... پدر بزرگم جنگید به صلیبش کشیدند، پدرم جنگید زیر گیوتین کشتن، منم مبارزم به زندانم آوردند، مبارزه مسلحانه علیه امپریالیسم جهانی. قسم خوردم بر تو من ای عشق، که جان دهم در رهت ای عشق، یا روسری یا تو سری، ما انقلاب نکردیم باز به عقب برگردیم، مرگ بر منافق، مرگ بر کمونیست که می گه خدا نیست..."
و چقدر به رگبار بسته شدند فاطمه های باکره ، علی های نوجوان! و چه وقیحانه به خاک سپردند پیکرهای معصوم خواهرها و برادرهایمان را ( بعد از تجاوز، در گونی پلاستیکی گذاشتن و با پا چپاندن در گور...)، چه بی رحمانه شکستند سنگ های گورشان را و چه پست نام لعنت آباد را بر قطعه شان نهادند! و چه بی رحمانه ویران کردند گورستان آنان را که به دین دیگری گرایش داشتند، آه چه بگویم از دردهای آن روزگار!
آه چه بگویم از آن نوع مردمی که با حجابهای کذایی، تعصب، حماقت....نفرین کردند و تف و لعنت به آن گورهایی که از هر جوانه اش اکنون هزار جوانه می روید؟
برمی گردم به زمان جنگ و باز به تو می اندیشم به تو که امروز در صدای دیگری می میری و بخاطر می آورم:" صدای آهنگران را که در کوچه های شهر مرگ را صدا می زد. مرگ نوجوانها و جوانهای عاصی وطن را. نام کوچه و خیابان هایمان عوض شد و بر سر هر دیوار آن نام شهیدی گذاشته شد. جنگ جنگ، بگیر و ببند، فقر، دختران فراری، فرار از ایران و... "
چه بر سرمان آوردند، چه بر سرمان می آورند؟
در بیابانها خفه کردند نویسنده ها یمان را و یا پرشان دادند از دیار خود.
دختران فقر شدند دختران خودفروش،
پسرکهای بی گناه شدند یکی یکی مواد فروش،
یکی در دبی خودفروشی می کند،
یکی در خیابانهای تهران، شیراز... و یکی....
چه بر سرمان آمد و چه بر سرمان خواهی آورد ای اهریمنی که با واژه های خدا دار می زنی اکبر را در زندان و می شکنی سر زهرا را به دیوارهای زندانت و بی بکرش می کنی؟
به عکسهای شما نگاه می کنم و باز به شما فکر می کنم. به شما که مرگ را ترجیح می دهید به ذره ذره مردن در زندان پست بی خدایان.

پیشانی می نهم
بر مهر نگاه غریبانه تو
ای نگاهی که هر چه شلاق می خوری
هر چه فلک می شوی
با ز گریه می کنی محبت را
باز گریه می کنی عدالت را
باز گریه می کنی آزادی را