درمانگاه

از دلجویی و مهربانی دوستان و دیگر خوانندگان عزیز این وبلاگ صمیمانه تشکر می کنم

سه هفته ای می شود که بدجوری تب و لرز زمینم زده است. یکی می گوید از غصه ایران است، دخترم می گوید از کار زیاد است و دکتر می گوید از باکتری است. خودم می گویم همه چیز دست به دست هم داده است. دیروز چهار ساعت و نیم در درمانگاهی که برای بیماریهای اضطراری است ، نشستم تا بالاخره دکتری را ملاقات کنم. آنقدر همه چیز کند پیش می رفت که اگر به خاطر وضعیت بد جسمی ام نبود صد دفعه از آنجا بیرون زده بودم. برای گذران هر مرحله ای از سی دقیقه تا یک ساعت باید منتظر می شدم. در راهروی بزرگی نشستم و دیوارهای بلند را نگاه می کردم که بر آن مجسمه های عجیب و غریب آدمهای بیمار طرح شده بود و در دل می گفتم که این چهره ها که آدم را مریض تر می کند. یعنی آن کسی که این مجسمه ها را ساخته و اینجا بنا کرده است به روحیه بیمارها هم فکر کرده است؟ یکی دو پرستار مثل عروسک و یا بهتر بگویم آدمهای آهنی برخورد می کردند طوری که آدم احساس نمی کرد با یک پرستار " نرمال" طرف است. به خودم گفتم که دختر شاید تو الان حساسی! اما وقتی دیدم برای هر آزمایش و هر کاری چه برخوردهای عجیب و غریبی با مریض ها دارند مطمئن شدم که یک جای کار آنهاست که ایراد دارد. البته تا حدودی می شود درکشان کرد.فکرش را بکنید در یک روز آفتابی آن هم در فصل تابستان آنها مجبور شوند در درمانگاهی کار کنند در کشوری که قحطی آفتاب است و آفتاب هر از چندگاهی با ناز و عشوه سراغ آدم می آید.

آنچه که بیش از هر چیز آزاردهنده بود نیم ساعت تنها نشستن در اتاقی برای ملاقات دکتر بود. دلم می خواست بگویم مثل اینکه ما مریض هستیم شما چرا مریض برخورد می کنید؟ خوب پنج دقیقه قبل از اینکه دکتر بیاید آدم در اتاق انفرادی بفرستید ولی مگر می شد حرفی زد. به اندازه سه ثانیه هم به آدم وقت نمی دادند که حرفی بزند.
در هر صورت در اتاق انتظار حرفهای دلم را به شکل شعر و به زبان سوئدی نوشتم که بعد بخوانند و در صورت ممکن کمی به خود بیایند.
دلم می خواهد هر چه زودتر خوب بشوم. یک دنیا کار منتظرم است.