گوهر دشت و گوهرهای خفته در آن

از روزی که از ایران برگشتم لحظه ای را در آرامش بسر نبرده ام. آرام و قرار ندارم. فقط دلم می خواهد بنویسم تا بلکه گریه های خفته در دلم سیلی شوند بر چهره وجودم.
یک روز بعدالظهر با چند تا از بچه های اهل دل راهی امام زاده طاهر شدیم تا سری به هنرمندان خفته در دل خاک بزنیم. به احترام برخی دوستان اول وارد امام زاده طاهر شدیم و گشتی در آن امام زاده پر زرق و برق زدیم. چندی مشغول دعا کردن بودند. ایستاده بودم و اطراف نگاه می کردم که چشمم به زنی افتاد که بلند بلند دعا می کرد:" خدایا جوانهای ما را ببخش. نادانند، نفهمند و به بیراهه افتاده اند. بد می پوشند بد می گردند... خدایا تو بزرگواری کن و نفهمی شان را به بزرگی خود ببخش".
از اما م زاده بیرون آمدیم و راهی قبرستان شدیم. خیلی گشتیم تا مزار شاملو، گلشیری و...را پیدا کردیم.
اینکه آن همه هنرمند بزرگ مزارشان آن همه کوچک ، فشرده ، کنار هم و گمنام بود سخت ناراحتم کرد. به کسی گفتم:" آخر خدا را خوش می آید که یک کسی در آن مقبره بزرگ و یا چه می دانم زیارتگاه بزرگ جا بگیرد و این همه هنرمند اینطور سنگ مزارشان بهم نزدیک و چسبیده باشد که آدم مجبور بشود روی سنگ مزارشان بایستد و با آنها خلوت کند؟"
احساس می کردم حتی در آن گور هم آنها جایی ندارند . بر روی سنگ کوچک مزار شاملو تنها نام او حضور داشت. نامی که به سختی می شد آن را دید و خواند.
نگاهی به امام زاده انداختم ، نگاهی به مزار پوران، مرتضی حنانه، گلشیری، بنان و...گفتم:" عزت و عظمت شما را حق نبود که اینطور خار بنگرند."

تشکر از زیتون عزیز بخاطر اشاره ای که کرد. مزار شاملو ،محمد مختاری، پوینده و دیگر هنرمندان در مهرشهر کرج است و نه در گوهر دشت.