شعری از دفتر "رقص غروب" و تبریک برای راه پیدا کردن تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی

خواننده گان گرامی، دوستان و یاران خوبم پیروزی شب گذشته را در مسابقه فوتبال به همه شما در هر گوشه از این دنیا که هستید از صمیم قلب تبریک و تهنیت می گویم. امیدوارم روزی فرا برسد که در کنار هم این لحظات به یاد ماندنی را جشن بگیریم.

پسرک توی لیله ادت دوچرخه می راند
توی خیال خسته اش
به هر خانه سر می زند

حوا با نگاه آبی
آدم با دستهای خسته
یوسف با قلب شکسته
از چشمی در
به پسرک زل می زند

پاشنه در می گردد. یکی می پرسد:" پسر اهل کجایی؟"

پسرک توی خیالش
دور فلک چرخ می زند

توی کویر خیس بغداد
قله های سبز ایران
قندهار که بارش گلوله است
تا به کانال ادت می رسد و می گوید:" من؟"

-من کولی جهانم!

"کولی جهان؟"

روی این پل
توی این بندر و خاک
پی چه می گردی؟

"پی ماهی سیاه کوچولوم
پی دستای سبز امنیت
پی سقفی برای زندگی
آه آه چی بگم؟
پی ریشه های گمشده ام
پی پدرم که با تفنگش گم شد
پی رویاهای مادرم
که در انتظار خون شد!"


پسرک سر به سوی تپه های ادت می گرداند. روی تپه کابوی دموکراسی با دستمال سرخ و سفیدش دست تکان می دهد.

پسرک چشمان سیاهش را
در دستان ترکش خورده اش پنهان می کند

ناگهان کابوی دموکراسی
سینه پر اژدهایش را
روی چاههای بغداد باز می کند
پسرک گوش هایش را می گیرد و فریاد می زند:" برو گمشو
برو دور شو
برو بیرون!
این ادت مال من است
این ادت خاک من است."

برای پناهجوی کوچولو احمد، 1 ژوئن 2004