شعری از دفتر" رقص غروب"

دوباره بجای تو غم را
سخت در آغوش گرفته ام
سرش را روی سینه گذاشته ام
در گوشش لالایی می خوانم
و صورتش را با اشک هایم می شویم


دوباره من و غم
در پیکر سنگین شب
می پیچیم به یکدیگر
پلک می زنیم تا صبح
و خیره می شویم
در نگاه چراغی
مبادا شبحی
دیوانگی مان را به انتظار بنشیند