رئیس جمهور انتخاب شد

دو هفته گذشت، دو هفته پر از لحظه های شور، اضطراب ، انتظار و دلهره. رئیس جمهور (احمدی نژاد) از جانب رای مردمی انتخاب شد که خود مات و مبهوت مانده اند که او چگونه و با رای چه کسانی انتخاب شده است. وقتی به وبلاگ ها رجوع می کنم، تلفنی با کسی صحبت می کنم و... غم عجیبی را در کلام و صدای آنها احساس می کنم. ماتم بدی بر دلشان سایه انداخته است. من هم به سهم خود در این دو هفته آرام و قرار نداشته ام اما چه می شود کرد؟ درست است که ناامید بشویم و یا زانوی غم به دامن بگیریم؟
مارگوت بیگل در شعری می گوید (شعر را شاملو عزیزمان ترجمه کرده است):" از بخت یاری ماست شاید که آنچه می خواهیم یا بدست نمی آید و یا از دست می گریزد.
باور کنید که بارها برایم اتفاقی افتاده است در کار، رابطه ای و...اولش احساس باخت و شکست کرده ام و شاید هزار ذره شده ام. اما بعد از دوره ای به این باور رسیدم که از شانسم بوده است. چرا چون پیش رفتم و در مرداب نماندم و نگندیدم.
شما مردم خوب، ایران را تا به اینجا که رسیده ، رسانده اید.این جراتی که امروز در زنها حضور دارد، حضور شصد درصد دختر دانشجو در دانشگاههای ایران، بالا رفتن سطح شعور و آگاهی دخترها و پسرها، پیشرفت در کارهای هنری، بدست آوردن حقوقی که پیشتر وجود نداشت و رشد در عرصه های دیگر همه بیانگر این است که هیچ استبدادی و هیچ خفقانی تا به امروز نتوانسته مانع پیشرفت مردم شود. ایران ایران ایزوله نیست. ایران را نمی توان در ایدئولوژی کهنه و زن ستیز زندانی و یا در کوچه پس کوچه ها خفه کرد. کشوری که بخاطر داشتن بیشترین نیروی جوان زبانزد دنیاست را نمی توان در سنتهای پوسیده و مسموم و در اختناق خفه کرد.
دنیای امروز، حضور اینترنت، حضور چهار میلیون ایرانی آواره در سرتاسر جهان ، صدای دموکراسی که در دنیا پیچیده، حضور سه میلیون دانشجو در ایران و فریاد هزاران هزار زن آزادیخواه نمی گذارد که ایران و مردم خوب آن در سیاهی شب بمیرد.
نگرانی را از خود دور کنید. ایران افغانستان نخواهد شد. من به شما و تلاش شما ایمان دارم. با هم و در کنار هم می سازیم وطن را با خشت جان و اندیشه.
پایدار باشید.