یعنی می تواند غربت....؟

هفته پیش برنامه تلویزیونی دیدم از یک خواننده معروف ، یک ترانه سرا سرشناس و یک خواننده تقریبا جدید. هر سه آنقدر به قول معروف توپ بودن که گاه نمی فهمیدند چه می گویند. شاید برخی از شما خواننده گان عزیز بگویید که توپ بودن این عزیزان هنرمند به هیچکس جز خودشان مربوط نیست، یا اینکه چرا از مسائل خصوصی دیگران می گویی و یا ...
به نظر من کسی که مدعی است عاشق ایران و مردم ایران است، کسی که حرف از ستمکش بودن مردم می زند ، از درد آن مردم می نویسد ، می خواند و مردم را دعوت به مبارزه می کند وظیفه دارد به آن مردم احترام بگذارد و حق ندارد با چنین وضعی در تلویزیون ظاهر شود و آنقدر پرت و پلا بخورد مردم بدهد.
من وقتی این برنامه را دیدم خیلی تعجب کردم. باورم نمی شد روزی یک همچین ترانه سرای خوبی به این روز بیفتد. دلم می خواست بهش زنگ بزنم و بگویم که آخر حیف تو نبود که بعد از آن همه کار خوب به این روز و حال افتادی؟ چطور توانستی خودت را در پیشگاه ملتی اینچنین خراب کنی؟ چه بسرت آمده است؟ درد بیست و پنج سال دوری تو را به این حال و روز انداخت؟ چه شده است که بعد از آن همه سال مبارزه و مطرح بودن یک دفعه آنقدر افت کردی؟ یعنی کمال همنشین بود که... ولی تو که به قول قدیمی ها بچه دیروز نبودی که آنطور تحت تاثیر قرار بگیری. باری در آخر ترجیح دادم فقط به این اکتفا کنم که تلویزیون را خاموش کنم و بروم به امید همان روزهای قبلی ترانه هایش را گوش کنم.
یادش بخیر یک روزی واسه خودش کسی بود. از آن دو حرفی نمی زنم چرا که هر دو همیشه نان را به
نرخ روز خورده اند و پیش رفته اند.

یک نویسنده، یک شاعر، یک ترانه سرا و...می تواند در زندگی خصوصی خود هر گونه که دوست دارد پیش برود ( مشروب بخورد و...) ولی وقتی با مردم طرف می شود بد نیست احساس مسئولیت کند و با رفتار خود نشان بدهد که برای مردم احترام قائل است. البته اگر تماشاگر، مخاطب و شنونده معتاد و یا الکلی باشد چندان اشکالی ندارد چون به قول سوئدی ها همه در یک قایق نشسته اند و کسی بهش برنمی خورد.

شعری از دفتر" رقص غروب"

بوسه می زند
با نوازش دستان چینی اش
بر پیشانی دردم
گل روی من

گلروی من!
می شناسد رنگ واژه های عشق را
در این روزگار بی پیکر
که انسان شکار
فرهیختگان بی فرهنگ است

در بیمارستان لوندبی