سفر به ایران و ویرانه های کودکی

دو هفته پیش با استرس کار زیاد و برخی دل نگرانی ها عازم ایران شدم . طی دوازده روزی هم که در ایران بودم استرس، کار زیاد اجازه نداد که فامیل و یا دوستانی را که دلم می خواست ملاقات کنم و ببینم. یک شب قبل از پرواز به سوئد موفق به ملاقات مادرم شدم. بهرحال این مختصر توضیح را دادم تا دوستانم بدانند چرا نتوانستم ببینمشان. همه در ذهنم حضور داشتند اما وقت کوتاه بود و کار بسیار.

سفر به ایران این بار بسیار پر بار بود. اگر کسی بخواهد ایران و مردمش را بخوبی بشناسد و یا یک تعریف منطقی از ایران، مردم و شرایط شان داشته باشد راهی ندارد جز اینکه روزهایی را در گوشه گوشه آن زندگی کند و خیلی چیزها را زیر ذره بین نگاه خود ببرد. البته من فکر می کنم اگر همه عمر را اختصاص به شناختن ایران، مشکلاتش و یا فرهنگ های متفاوت آن بدهیم باز هم وقت کم می آوریم.

:سفر به محله نوجوانی

پیش از اینکه به ایران سفر کنم شعر بلندی نوشتم تحت عنوان " خاک من کجاست؟ " در آن شعر نوشتم:

خاک من خاک کودکی بود
عطر خیس حیاط تابستان
نسترنی که
به دیوار همسایه
تکیه می کرد

ماهی که
به حوض فیروزه ای
غمزه می کرد
.................................
..................................
..................................
و چه خوب که من این شعر را پیش از سفر نوشتم.امروز اگر می خواستم شعری در این باب بنویسم شاید نمی توانستم و شاید شعر را اینگونه آغاز می کردم:

" بر ویرانه های کودکی ام
کودکان کار
لگد می شوند
و
در کوچه پس کوچه های فقر
سراغ از الفبای
محبت می گیرند

بر ویرانه های کودکی ام
بچه های افغان
زیر سقف خدا
سراغ از گمشده خانه شان می گیرند
و نوازش دستان اجداد در خاک خفته شان
...........................................
...........................................
...........................................
چقدر خانه کودکی و نوجوانی ام برایم غریبه بود! به سر خانه کودکی و نوجوانی ام، باغ فردوس چه آمده بود؟ چرا بخشی از محله کودکی ام بازار تجّار شده بود و بخشی دیگرش فقر در آن نعره و پنجه می کشید؟ تنها چیزی که در آن محله مهر و موم باقی مانده بود و کوچک ترین تغییری نکرده بود کلانتری 16 بود و مدرسه روبروی آن. مدرسه ای که در سال شصت برادرم کلاس پنجم می رفت و بر دیوار آن افرادی را به گلوله می بستند. اثری از پنجره نوجوانی نبود. پنجره ای که از آن به خیابان نگاه می کردم. گاه با دیدن آدمها شوق در رگهایم می دوید و گاه از نغمه گنجشک هایش به وجد می آمدم.
باغ فردوس و مولوی را چند دور زدم. طعم بامیه، شانسی های کوچک را در صفحه صفحه ذهن ورق زدم تا بخاطر بیاورم خانه مهربانم را، خانه ای که اکنون ویران شده بود و اثری نه از کاجهایش بود و نه ماهیهای قرمز حوض فیروزه ای. کاجها کجا رفته بودند؟ کلاغها در کدامین خانه لانه کرده بودند؟ چقدر دلم برای غارغار کلاغها تنگ شده بود، راستی کلاغها کجا رفته بودند؟ چه کسی حالا به درز آجرها خیره می شد و در میان باریکه آبی رویاهای خود را می جست؟

.......................................