گام در برفها ، روح آبی من، گفتگو با باطن

روح آبی من هنوز جنگل را امن ترین خانه اجدادی می نامد. روح آبی من هنوز می تواند با اندیشه و خویشتن خویش در تنهایی ساحل با امنیت گام بردارد و به شکفتن غنچه های نشکفته اش بیندیشد. آبی من بیا با هم همه ساحل را طی کنیم، آبی من بیا این روحی را که در عصر تکنولوژی به گرفتار آمده و مملو از اضطراب شده است و با آب معصوم دریاها بشوییم و قدم برداریم در ساحل زیبای انسانیت ساحلی که هرگز قدیمی نخواهد شد، ساحلی که از نسل ما و از اجداد ما هرگز جدا نبوده است.

.....................................................................

من در برفها می روم و ردپای آدمها را می خوانم
بعضی ها با گامهای سنگین روی زخمها و دردهایشان گام نهاده اند
بعضی ها روی آنها راه رفته و به آنها اندیشیده اند
بی نفرت
بی خشم
بی خودخوری

برای تو چگونه بوده است ،عشق من؟
بر روی آنها گام نهاده ام
با آنها گفتگو کرده ام
و دعوایی برای همیشه
همه آن گامها را طی کردم
......................................................................................................

امروز شاخه های درختها عطرآگین بودند
آیا این عطر ،عطر شکوفه های برفها بود؟
آیا جاده های سپید بودند که به من صبح بخیر می گفتند؟
آیا نوازش نسیم زمستان بود که گونه هایم را نوازش می کرد؟

- عشق من
عشق من بود که عطر خود را روی شکوفه های برف می افشاند
صفحه های سپید من بود که سایبان تو می شد
و بوسه های عشق من بود که در گونه های تو آب می شد
...............................................................................................................

او می گوید:"
امنیت را در خود بساز زیرا تو تنها می توانی به خود اعتماد کنی."

به او می گویم:" آیا کسی هست که تنها به خود اعتماد کند؟
آیا می توان همیشه به "خود" اعتماد کرد؟
آیا همیشه " خود" خود خواهد ماند؟
آیا " خودی" هست که همیشه بالغ باشد؟
آیا "خودی" هست که خیانت نکند؟

او می گوید:" آغاز کن کار با درون خود را."
و من می گویم:" آیا کسی هست که با باطن خود کار نکند و نجنگد؟
آیا کسی هست که از باطن خود نسوزد؟
آیا کسی هست که باطن خود را در ظاهر خود مخفی نکند؟"

حمیرا طاری