اعتصاب کارگران شرکت واحد

دیشب مطلبی از پویای عزیز در ارتباط با اعتصاب کارگران شرکت واحد خواندم و بد ندیدم در این مورد کمی با پویای عزیز و خوانندگان دیگر این وبلاگ کپی بزنم.

پویای عزیز بیست و هفت سال از پیروزی انقلاب می گذرد، انقلابی که با ریخته شدن خون زحمت کشان، پا پتی ها، مردم معصوم و شریف منطقه های محروم تهران و مردمی که بیشترین محرومیت را در سرتاسر ایران کشیده بودند، آبیاری شد. طی این بیست و هفت سال بیشترین قشری که در مکافات بسر برده است بیشترین قشری که در جنگ ایران و عراق قربانی داد، بیشترین قشری که به فقر و فحشا کشیده شده، همین قشر محروم و معصوم ایران است. می خواهم بگویم اعتصاب کارگران شرکت واحد و رفتار غیر انسانی سرسپرده گان، سربازانی که در خدمت جمهوری اسلامی هستند چیز تازه ای نیست و غیر منتظره نبوده است. آنچه که امروز برای من جای تعجب در ارتباط با این سرسپرده گان ایجاد می کند رفتار انسانی و عادلانه است. بیست و هفت سال حکومت را ورق بزن و صفحه هایش را بار دیگر مرور کن ببین چقدر روشنایی در آن می بینی؟ چهار میلیون ایرانی آواره دنیا شد و از پر و بال گرفتن در خاک کودکی اش محروم شد! چهار میلیون ایرانی نفهمید کی پدرش پیر شد، کی مادرش نوه دار شد، کی خواهر و برادرش ازدواج کرد و بچه هایش را داماد و عروس کرد، کی پدرش کی مادرش مرد و کی...
کی ما بیشتر از یک میلیون معتاد به تریاک و هرویین داشتیم؟ کی ما دخترهای خیابانی داشتیم؟ کی ما این همه کودک خیابانی و کودک کار داشتیم؟ کی ما این همه خرابی و این همه ویرانی داشتیم؟ کشته شدن هزاران نوجوان و جوان سیاسی در زندانها، کشته شدن فروهرها، نویسنده هایی چون مختاری، عکاسی چون زهرا کاظمی و...همه محصول همین بیست و هفت سال است. چه چیزی را در وبلاگ های مان انعکاس دهیم؟ از کدام صفحه سیاه 22 بهمن بنویسیم؟ چند سال دیگر نامه های دردآور خواهران و برادران مان را از ایران دریافت کنیم ، با آنها بگرییم و به آنها امید دهیم که همه چیز درست می شود؟
هر چه بیشتر از آنها می نویسیم مصیبت آنها را بیشتر می کنیم. چرا چون آنجا آن بدبختها متهم به همکاری با ما و بیگانه ...هم می شوند. نمی گویم خفقان بگیریم! نمی گویم مرتجع شویم! بد نیست در پی راهی دیگر باشیم. آنقدر کار بیخ دارد که دیگر فقط نوشتن اعتراض دردی را دوا نمی کند!
بد نیست راهی دیگر را پیش گرفت و به فکرهای دیگری افتاد، فکرهای تازه تر و پر و پا قرص تر.
خانه از بنیاد خراب است و خرابی به آنجا کشیده شده است که حتی پدر و مادرهایمان دشمن ما شده اند. پدرو مادرهایمان هم از آن همه آسیب نتوانسته اند در امان بمانند. یادت است چه کسانی بچه های خود را در اوایل انقلاب فروختن و به کام مرگ فرستادند. آن حماقتها را یادت هست؟ حالا آن حماقتها در پیراهن دیگری هویدا شده اند. بسیاری از پدر و مادرها بی آنکه خود بدانند سربازان نظام شریف جمهوری اسلامی شده اند! آنها هر روز طناب دار دختری را می بافند، آنها هر روز پسری را به مسلخ می برند! آنها پیشینه سیاسی و مبارزات خود را به فراموشی سپرده اند و سرنوشت قصه " مگسها" را پیدا کرده اند. آنها در کنار گند و کثافت مگسها جمع می شوند، دور آن می گردند، به پای آنها سجده می کنند و برای مگسها قربانی می دهند، می بینی به چه روزی افتاده اند؟.
پویای عزیز در آن خاک غریب ، افتادن هیچ اتفاقی دیگر من را تکان نمی دهد. زلزله بم را یادت است؟ اینقدر این مگسها پستند که حتی به له شده گان زلزله رحم نکردند؟ کسی می گفت شبها قبرها را می کندند تا طلای مردگان را بردارند و به پول تبدیلش کنند؟ کسی می گفت مرده هایمان را در بیابانهای دور افتاده انداختند، کسی می گفت...
امروز به این باور رسیده ام که هیچ راه علاجی نمانده است. باید ریشه سرطان را سوزاند. دیگر مدارا با سرطان و شیمی درمانی و اشعه دادن کاری را پیش نمی برد. دیگر پیدا کردن داروهای جدید و واکسنهای جدید مرضی را درمان نمی کند. بیماری تا آنجا پیش رفته است که حکم وبا را پیدا کرده است، می دانی که چه می گویم؟
آنقدر از کودکی تا به امروز شاهد جنایات در آن خاک بوده ام که دیگر از آن خاک ، خاکی که خاک کودکی من بود هیچ رویای شیرینی را حتی در خواب هم نمی بینم . 15 سال است که خواب می بینم به ایران سفر کرده ام و دنبال پاسپورتم می گردم که برگردم. فکر می کنی چرا؟ آن خاک نه برای من خاک امنی است نه برای آنها که از طبقه محروم و یا کارگر هستند. سرمایه دارها ، دزدها و غارتگرها حالشان از همه بهتر است. تریاکشان را مرتب می کشند، دخترهای نورسیده را هر شب بی بکارت می کنند و به دام مرگ می فرستند. راستی آیا شهرزاد قصه گویی پیدا خواهد شد که این شاه بد صفت و سیاه دهان را به خواب همیشگی ببرد؟
دلم برای امام زمان تنگ شده است می گویند که وقتی گه همه جا را گرفت ظهور می کند. اگر امام زمان شبی بخوابم بیاید به او خواهم گفت که همه وجود "ما" را گه گرفته است منتظر چه هستی، ظهور کن دیگر؟
پیشتر گفته ام و بار دیگر می گویم که هفتاد سال کار فرهنگی نیاز است برای ساختن آن خانه و پاک کردن گند و کثافتی که اطراف آن را فرا گرفته است.
من برای ساختن آن خانه اولین آجرهای فرهنگی را برداشته ام. تو هم به سهم خود و یا شاید هم بیشتر برداشته ای. فراموش نکنیم که از راه دور خیلی نمی شود کار کرد و یا تاثیرگذار بود. ای کاش می شد در قلب آن کشور زیست و پایه هایش را بنا کرد. ای کاش پیش از اینکه ما بمیریم شکوفایی آن خاک را تجربه کنیم. به امید آن روز