شروع یک روز بد

امروز صبح پیرزنی نفس نفس زنان از پله هایی که به سمت ایستگاه اتوبوس ختم می شد با دو کیسه سنگین بالا می آمد. با اینکه حال خوشی نداشتم و شب بدی را پشت سر گذاشته بودم بطرفش رفتم و پرسیدم:" کمک می خواهی؟"
دندانهایش را روی هم فشار داد و با فریاد گفت:" نه! گمشو لعنتی!"
مسافرهای در ایستگاه نگاهی به او انداختند و چیزی نگفتند. لبخندی زدم و با صدای بلند و دو پهلو گفتم:" تشکر تشکر!"
اما در درونم خشمی شعله می کشید که نگو و نپرس. تصمیم داشتم همه راه را در اتوبوس، قصه "درخت آلبالو" چخوف را برای سومین بار بخوانم. اما مگر خشم می گذاشت که تمرکز حواس داشته باشم. دگمه واک منم را فشار دادم و با موزیک آرام، نوشتن را آغاز کردم. به مدرسه که رسیدم رو به همکلاسی هایم کردم و اتفاقی را که افتاده بود برایشان تعریف کردم. آنها پرسیدند که حالا چه احساسی داری؟ آیا فکر می کنی چون مهاجر بودی او با تو اینگونه برخورد کرده؟ آیا...
گفتم:" نه بابا کی دیگر تو این باغها می ره. حتما حالش بد بوده و از فشار زندگی این برخورد را کرده است؟ یا شاید از زندگی خسته است، شاید مشکلات دیگری دارد. من این را برای شما تعریف کردم تا گاه نگاهی به خود و یا رفتارهای خود بیندازید. ننشینید فقط ضعف های ما را بشمارید و یا علت ضعفها را در فرهنگ و یا ملیت ما جستجو کنید. آدمیت هر آدم را نظاره کنید. آدمها را جستجو کنید نه تعلقات آنها را. خواستم بهتون بگویم که من به این زن اتهام نژادپرست بودن را نمی زنم شما هم ..."
آنها گفتند می فهمیم . چه خوب است که تو به این چیزها اشاره می کنی البته آن زن نباید دق و دلی اش را سر تو خالی می کرد. آدم هر چقدر هم که حالش بد باشد حق ندارد اینچین بی مسئولیت برخورد کند. گفتن که بهتر بود جوابش را محکم می دادی. گفتم که والله این رشته تربیتی که من پیشتر خواندم می گوید که حتی برای دیوانه ها باید احترام قائل بود ، درکشان کرد و بهشان امیدوار بود. این یکی که دیگر جای خود دارد.
عصبانی بودم ولی دلم نمی خواست که روی او قضاوتی کنم. شاید بیشتر عصبانی بودم از شب بدی را که گذرانده بودم و صبحی را اینگونه تلخ آغاز کردن...
گاه قضاوت کردن راحترین عکس العملی است که آدم می تواند از خود بروز بدهد اما تحمل کردن و تامل کردن بس کار سختی است.
پیش از اینکه قضاوتی روی پیرزن داشته باشید از خود بپرسید ما چگونه رفتاری را با بعضی ها داریم در چنین شرایطی؟ آیا ما ناراحتی خود را با رفتار بد به دیگری انتقال نمی دهیم؟ البته بد نیست به افکار خودمان و رفتاری را که گاه در ارتباط با افغانها در ایران بروز می دهیم هم فکر کنیم. بیچاره ها 100 سال پیش ایرانی محسوب می شدند و در کشور ایران برای خود جا و جایگاهی داشتند. امروز چگونه با آنها برخورد می شود؟ امروز چه نام و وجه ای در کشور ما دارند؟
می دانم که بعضی ها نژاد پرست و یا ناسیونالیست اند چه در ایران و یا چه در اینجا. اما مطمئنم که این زن درد داشت و آنقدر درد درونش را سیاه کرده بود که تابی برای دیدن یک لحظه روشنایی نداشت.