در کند و کاو خویش، کار، درس، نمایشنامه

نمی دانم در کدام دیار و در کدام نقطه از زمان بسر می برم. روزها درس می خوانم ، کار می کنم و با خودم می جنگم. هر چه بیشتر می خوانم انتظارم از خودم بیشتر می شود و رضایتم کمتر. چند شبی است که در میان خواب و بیداری بسر می برم. ساختار قصه هایی که در ذهنم می گذرد چپ و راست فرمان می دهند:" از کجا می خواهی شروع کنی؟ چرا می خواهی شروع کنی؟ چه می خواهی بگویی؟"
می گویم:" سوالهای تکراری نکن. نمی بینی خودم چه جنگی با نوشتنم دارم؟ نمی بینی یک دیالوگ را چند بار می نویسم؟ نمی بینی برای هر دیالوگ چند جواب دارم؟ ببین به تیتر چقدر فکر می کنم! به نامها، به شخصیت و تاریخچه نامها، به جهانی بودن قصه! نمی بینی چه جوری با واژه های ناسیونالیستی می جنگم؟ نمی بینی چگونه از تکرار می گریزم؟ نمی بینی چه جنگی با کلیشه دارم؟"
چه کسی می داند کار تازه ام چه آتشی در درونم افروخته! صبح که می شود با رنگ میت از بی خوابی شب پیش به سر کار یا مدرسه می روم و با گونه های برافروخته راهی خانه می شوم. توی اتوبوس که می نشینم مترو را می خوانم. خاطرم هست که معلم می گفت که برشت همه اخبار را با دقت دنبال می کرد و محیط اطراف خود را زیر ذره بین نگاه خود می برد. برشت من از همه رفتارهای زیبایت می آموزم. از همه شعرهای زیبایت می آموزم. راستی تو نبودی که می گفتی:" آنکه حقیقت را می داند و انکار می کند تبهکار است؟"
راستی در روز چه تعداد تبهکار ملاقات می کنیم؟ راستی به تبهکاری خود آیا کسی اندیشیده است؟

:"این روزها حرفهای چخوف هم درارتبا ط با نویسنده های جوان در ذهنم زمزمه می کند:" هیچ قصه ای بد نیست! قصه هایت را بنویس و بخوان! دوباره بنویس و بخوان. با گذشت زمان واژه هایت گویاتر خواهند شد، کلامت ماندنی تر..."
نمایشنامه ای را که دو سال روی آن فکر کرده بودم بالاخره هفته پیش به پایان رساندم و برای معلمم فرستادم. امروز آن را دریافت کردم. معلمم پای نمایشنامه ام نوشته بود: قوی و تکان دهنده . به او گفتم پس می شود روی این کار با امید بیشتر کار کرد. لبخندی زد و گفت:" معلوم است. اگر دوست داری باز هم روی آن کار کن ولی کار درآمده است. اما نمی دانم چرا از پایان کار راضی نیستم. باید برای پایان قصه کار بهتری کرد."
حالا آرزوم این است که پس از بازخوانی دوباره این کار آن را روزی بر روی صحنه ببرم.
...