بهار سوئد، بهار من

نمی دانم نام این خاک را چه نامی دهم که در خور آن باشد. گاه آنقدر سحرآمیز و با سرعت تغییر چهره و آب و هوا می دهد که آدم همینطور مات و مبهوت می ماند. انگار بیقرار است مثل روح من، مثل روح تو که در سکوت لبان خود در هزار حرف هزار ذره می شود و در هزار ذره جمع می شود.
درست تا چند روز پیش عریان عریان بود مثل تنهایی من، مثل تنهایی تو که در خلوت درد می سوخت و اثری از ذره ای روشنایی نمی دید تا لحظه ای از خلوت خود را با نور امید گرم کند. اما ناگهان با شنیدن اولین آواز و آهنگ طبیعت (پرواز و آواز مرغ های مهاجر، مرغ های دریایی...) شروع کرد به شکستن در جوانه و گل دادن در تن عریان خود، در یک روز، در یک روز آفتابی، روزی که من آنقدر دوستش می دارم و با آن احساس امنیت می کنم که دلم می خواهد آن روز ، روز وعدا من با زندگی باشد وعدایی که برای من دوباره زاده شدن است، دوباره به گل نشستن است.
هفته پیش در همین روز از دوستی پرسیدم": چونی؟" گفت": همه روز را با بهار بودم و در تماشای زایش آن و شکستن آن در زایش."
آنقدر به آن روز خوبش حسرت بردم که نگو و نپرس. احساس کردم یکی از بزرگترین و زیباترین لحظه های زندگی، آهنگ زندگی، و شعر زندگی را بی آنکه بخواهم از دست داده ام. یادم است آن روز صبح همه جا عریان بود و وقتی من عصر در راه خانه بودم همه جا پوشیده شده بود از رخت بهار، از رخت بیداری و از رخت زندگی. بهار این خاک بهاری سحرآمیز است مثل هر فصل دیگر آن. بهار شما چگونه است؟

صدایت در خاک نمور گور
هر نیمه شب
صدا می زند
من زنده بگور را

صدایم را می شنویی
چگونه در کفن عشق
نطفه می بندد
جوانه می زند
و در حسرت گل دادن
به میوه می نشیند؟

- صدایت را می شنوم، زخمی من
صدای تو
هر نیمه شب
در زخم من می پیچد
در گور من پچ پچ می کند.

شعری از دفتر رقص غروب

حمیرا طاری