tysta dagar ? روزهای سکوت

Man kan inte alltid ta emot livets grymma knuffar och sparkar med glädje och tålamod. Man kan inte gå i tusen bitar i tanken och själen och låtsas att det inte har hänt något. Man kan inte alltid gå sönder i tystnaden, när den grymma egoismen försöker äga och ta ifrån andra, deras tanke och själens svett. Det kommer en dag som man flammar i ilskan och säger: "Det får räcka nu!"
Man har alltid ett val om man har mod att riskera om man är bered att "förlora". Förlora? Vad är det som möjligtvis kommer man att förlora?
Man får gå emot sina rädslor och inte låta maktens smutsiga och våldsamma knuffar förvandla henne/ honom till en slav. Vi får inte låta maktens smutsiga händer kränka oss hur som helst.

Jag talar till dig
Du som glänser i nattens hud
Du som har havets blick
Du som har blivit solbränd av vintrarnas sol

Har du sett djungelns helvete?
Har du dansat i Svarta havets demokrati?
Har du dansat i Röda korsets vita tröja?

Tro inte, tro inte min blyga akacia
Tro inte, tro aldrig de gröna brännässlornas tystnad
Tro inte, tro aldrig rävens vita leende

Jag talar med dig min kvällsuggla
Dig som fortfarande bygger koja i skogen
Dig som inte ens har vaknat i sanningens mardröm
Dig som inte ens har bläddrat skogens svarta blad

Tro inte, tro aldrig skogens sköna tysthet
Tro inte, tro aldrig skogens gröna stillhet

Från: Homeira Tari , boken skymningens dans

آدم نمی تواند همیشه در قبال مشت ها و لگدهای زندگی با صبوری و شادی برخورد کند. آدم نمی تواند در روح و اندیشه هزار تکه بشود و وانمود کند که هیچ اتفاقی رخ نداده است. آدم نمی تواند همیشه در سکوت بشکند وقتی خودخواهی می خواهد چیزی را که نتیجه عرق روح و اندیشه دیگری است و مالک شود. روزی می آید که آدم در خشم شعله می کشد و می گوید که کافی ست! آدم همیشه می تواند انتخاب کند اگر جرات داشته باشد و آمادگی برای " از دست دادن" داشته باشد. با ترس های خود روبرو شویم و اجازه ندهیم دستهای سیاه قدرت با مشت های خشونت بار خود ما را تبدیل به برده خویش کند. هرگز اجازه ندهیم قدرت کثیف ما را به هر شکلی که هست بی حرمت کند.

با تو هستم، تو
تو که موهایت در پوست شب می درخشد
تو که نگاهت رنگ دریاست
تو که در سرمای آفتاب سوخته ای

تا حالا جهنم جنگل سبز را دیده ای؟
تا حالا در پیراهن سپید صلیب سرخ رقصیده ای؟
تا حالا در دریای سیاه دموکراسی شنا کرده ای؟

باور مکن، هرگز باور مکن اقاقی سر به زیر من!
باور مکن ،هرگز باور مکن سکوت گزنه های سبز را!
باور مکن، هرگز باور مکن لبخند سپید روباه را!

با تو هستم، تو! بوف شب نشین من
با تو که هنوز در جنگل کلبه می سازی
با تو که هنوز در بختک حقیقت بیدار نشدی
با تو که هنوز صفحه های سیاه جنگل را ورق نزدی

باور مکن، هرگز باور مکن آرامش خوش جنگل را
باور مکن، هرگز باور مکن سکوت سبز جنگل را

از دفتر رقص غروب: حمیرا طاری