Harry Martinson och Homeira Tari شعری از

وقتی دلهره توی جان هوا می افتد
وقتی هوا نمی داند توی چه حالی باشد
وقتی هوا بیقرار است از تب تابستان
و تابستان گریه می کند در هوای پاییز

وقتی هوا حال خودش را نمی فهمد
وقتی هوا لحظه ای می درخشد
لحظه ای دیگر سیاه می شود
و لحظه ای دیگر کوچ می کند به قرن نوح
و سنگ برفی پرت می کند بسوی آدمها
چه می ماند از روح سرگشته ما؟
بداهه سرایی: حمیرا طاری
...................................

بدنیا آمده ام برای پروانه بودن
پر می کشم
با شعله های سردم
بر مخمل چمن ها

بچه ها پی من می دوند.
نجات بخش شب من، خورشید
غروب می کند در ماورای پنیرک ها و گلهای بابونه
ماه دور می شود
من نمی ترسم
تا آنجا که می درخشد نگاهش می کنم.
پرده نازک چشمهایم نگهبان چشمهای من است.
بالهایم به شبنم می نشیند
و من روی گزنه ها می نشینم
ترجمه> حمیرا طاری