نگهبانی روح

این روزها بیش از همیشه محافظت می کنم از روح و اندیشه ام، مبادا روحم آلوده به زنگار روح برخی از افراد شود. افرادی که در هر شکل و شمایلی ظاهر می شوند. آنها روزها چون سایه ای از مقابل چشمانم می آیند و می روند و شبها در اتاق صدایشان را می شنوم که پچ پچ کنان می گویند: ما همیشه مهمان تو خواهیم بود.
دیروز بعد از مدتها موفق شدم با یکی از دوستان خوب و قدیمی ام، علی رضا گپی تلفنی داشته باشم. علی رضا گفت:" کجایی دختر، پیدات نیست؟"
گفتم:"بهت خیلی وقت بود که زنگ می زدم ولی پیدایت نمی کردم. از تو و یکی دو تا دوست خوب که بگذریم، دیگر دلم نمی خواهد کسی را ببینم. هر روز زمزمه می کنم: دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد."
او با صدای آرام ومهربانش گفت:" تازه رسیدی به اون روزهایی که من خیلی وقت پیش از آن حرف زده بودم. "
گفتم:" خسته ام از مدام در نگهبانی بسر بردن!"
پرسید:" چرا نگهبانی ؟"
گفتم:" سالها زحمت کشیدم تا شخصیت خود را پاک کنم از آن چیزهایی که یک عمر به خورد روح و فکرمان دادند. فکرش را بکن حالا برای حفظ خودم مجبورم گاه از همانها استفاده کنم، سخت نیست؟ چه خوب بود اگر آدم می توانست با همه یک جور برخورد کند. کاملا خودش باشد اما نمی شود. مدام باید در نقشی رفت تا ضربه نخورد و یا از دست نرفت . شده ام هم اسیر، هم زندان و هم زندانبان خودم !"
علی رضا گفت:" چرا؟ راحت باش. اینجا که دیگر از این مشکل ها..."
گفتم:" زن نبودی تا ببینی چقدر زن بودن در هر عرصه ای گاه دشوار است. علی الخصوص دراینجا. در ایران تکلیفمان معلوم بود، اما اینجا هر چیزی (مدرنیته، فمینیسم و...) شده بهانه ای برای هر گونه برخورد غیرمعقول و غیرمنطقی. البته تو این مورد جنسیت مفهمومی ندارد می خواهم بگویم هر دو جنس گاه سخت بد جنس اند."
گفت:" می فهمم. خیلی وقتها بی ریشه گی است که سبب این مشکل می شود."
گفتم:" شاید هم نشناختن، از پیش شکل نگرفتن و یا تربیت نشدن. چرا آنقدر برداشتمان از واژه ها متفاوت است؟ چرا فمینیست برای برخی مردها مفهوم زن سالاری دارد و برای برخی زنها ولنگاری؟ چرا روشنفکر بودن برای برخی مفهوم حرمت نگذاشتن به خود و یا دیگران دارد؟ چرا اکثر زنها از پیشرفت هجنس خود ناراحت می شوند، از او بد می گویند و با او بد رفتار می کنند؟ چرا من گاه باید از جنس خود بگریزم و نتوانم به کلام و حرکتش ایمان بیاورم؟ ."
علی رضا گفت:" می فهمم می فهمم!"
گفتم:" می دانی چیه به این نسل اینجایی دیگر امیدی ندارم. توی این نسل اندک شمارهستند کسانی که طناب دار دیگری را نمی بافند و برای غرق شدن دیگری مهره های تسبیح را نمی گردانند....
ادامه دارد