چرا افسرده ایم؟

افسرده گی به سراغ چه کسانی می رود؟ آیا افسرده گی موروثی است؟ آیا افسرده گی تنها محصول حاکمان حکومت ها است؟ آب و هوا و محیط زیست چه نقشی در افسرده گی ما دارد؟ چگونه می شود از جهنم افسرده گی
رهایی پیدا کرد؟
خیلی از دوستان عزیزی که در ایران زندگی می کنند گله و شکایت از افسرده گی بسیار دارند . گاه که آدم از افسرده گی خود برای آنها سخن می گوید پاره ای از آنها بگونه ای برخورد می کنند که انگار افسرده گی تنها در ایران تولید می شود و تنها علت آن وضعیت بد اقتصادی و سیاسی است. حالا هر چه بگویی اینجا هم تعریفی ندارد، نژادپرستها، کارخانه دارها، اداره مهاجرت، آب و هوایش و یا... سبب افسرده گی مان شده باورمان نمی کنند که نمی کنند. البته برخی از هموطنهای شریفی که به ایران سفر می کنند بجای ارائه حقیقت تا دلتان بخواهد دروغ ارائه می دهند و آنقدر خالی می بندند که آدم یاد "عباس چاخان" فیلم دشنه می افتد.
من تا یادم می آید افسرده گی و تنهایی مثل یک سایه همراهم بوده است گاه کم و گاه زیاد .
آن وقتها که بچه بودم و اثری از جمهوری اسلامی و روضه خوان هایش نبود گاه سخت خود را تنها و افسرده می دیدم علتش هم مثل روز برایم روشن بود. متفاوت بودن خودم( به قول سوئدیها گوسفند سیاه خانواده بودن) اجاره نشینی و مصیبت هایش، برخوردهای بد خانوادگی که خود به شکلی قربانی شرایط حاکم و یا تربیت خانواده شان بودند ، تا فیلمهای تلوزیونی مثل " قیصر، "گوزنها" ، " طلاق" و امثالهم.
یادم است در هر فیلمی که بهروز وثوقی می مرد من تا چند روز عزادار بودم. دیگران هم بجای اینکه توضیح بدهند بابا اینها همش فیلم است یا اینکه نگذارند آن فیلمها را ببینم و ...غش غش بهم می خندیدند.
نوجوان که شدیم انقلاب شد و هر کدام توی یک خطی افتادیم. از پدر و مادرها نفرین و سرزنش شنیدن و از رژیم زندانی، شکنجه و اعدام کردن. یک سال بعد از انقلاب هم جنگ شد. بچه های بی پدر با دیدن کارتن "هاچ" زنبور عسل که همیشه دنبال مادرش می گشت زار زار گریه می کردن( ما هم که بی پدر نبودیم برای بی پدری آنها گریه می کردیم) ، نوجوانها و عاشقهای بی وصال از دست خانواده یا مدرسه با روضه های آهنگران راهی جنگ و قبرستان می شدند تا در جوانی با نوشیدن جام شیرین شهادت به بهشت راه یابند. بزرگها هم با دعای کمیل و آهنگهای بقیه روضه خوانهای مان زانوی غم به دامان می گرفتند و همیشه عزادار بودند. حالا دیگر فیلمهایش بماند که افسرده گی که چه عرض کنم جنون می آورد..
بعد هم که جوان شدیم و دربدر خارج برای رسیدن به خوشبختی. یک دسته با سیاسی بودن و ماندن دهه شصتی در رشدشون متوقف شدند. عده ای هم با قاطی نشدن در جامعه میزبان در دیوانه خانه های خانه خود و یا بیمارستان های روان و اعصاب در افسرده گی پر و بال ریخته و می ریزند. عده ای هم بجای کار کردن صبح تا شب شجریان گوش می دهند و یا با گفتن وطن وطن خل شده و می شوند. پاره ای هم پول نفتشون را با کار نکردن و در خانه ماندن به قیمت دیوانه شدن می گیرند. آن عده ای هم که درس می خواندند و دارند به هر شکلی اینجا و آنجا کار و فعالیت می کنند وطن فروش و غرب زده و امثالهم محسوب می شوند. وقتی ایران می روند از داخلی ها فحش می خورند اینجا هم که برمی گردند از اینجایی ها.
حالا بگردید و پیدا کنید علت افسرده گی مان را!