خاک خوب مهربانی

دیروز در یکی از پارکهای زیبای یوتبری که کنار کانالی قرار دارد، با دلی مملو از اندوه قدم می زدم ، به صدای خوش خواننده خوب کشورمان نوری گوش می دادم و فصلهای زندگی را در ذهنم دوره می کردم.
میان خاطرات خوب و بد، میان اشکهای من و لحظه های درد لحظه ای نگاهم به درختان پیر و جوان افتاد و زمینی که از گلهای بنفش و زرد بهاری تزیین شده بود. درختها جوانه زده بودند و نسیم نوازشگر آنها شده بود و روی آب موجهای آرامی می آمدند و می رفتند. دختر هندی با دوست پسر خود نشسته بودند کنار آب و همدیگر را می بوسیدند. پیرزن سوئدی دست شوهرش را گرفته بود و با هم راه می رفتند. لحظه ای در ذهنم به این سرزمین گفتم:" چقدر خاک تو سرزمین سرد، مهربان است و من چقدر گاه نامهربان نگاهش می کنم. چقدر دنبال خاک کودکی بگردم و در حسرتش به تو پشت کنم؟ تو مال منی. بگذار برخی از بچه های نامهربانت نامهربان نگاهم کنند."
لحظه ای غبار غم خاطرات و حسرت از نگاهم زدوده شد و جای آن یک دشت امید نشست. جوانه درخت بلوطی را نوازش کردم و به درخت گفتم:" تا تو جوانه می زنی من جوانه خواهم زد."