Özkan Mert

زن سبزه ای بود که با مخمل صدایش
غمها را تبدیل به گل می کرد

چقدر غم از خودش به جا گذاشت

قصه هایش را با عرق و خون پرداخت می کرد

آواز نمی خواند

ما را در رودخانه های گرم غرق می کرد

مثل کسانی که هدیه قسمت می کنند

به دنیا غم را قسمت می کرد.

ترجمه: حمیرا طاری