دل بهم زده گی

چند روزی است که حال تهوع دارم. وقتی بوی بعضی از آدمها به مشامم می خورد تهوع با چنان شتاب و پرتابی به سمتم حمله می آورد که مثل باد می دوم به طرف دستشویی. این حالت را بیشتر نسبت به بعضی از نویسنده ها، شاعرها، رادیوها، روزنامه ها، وبلاگ ها، موزیک ها، خواننده ها و نقاش ها پیدا کرده ام.

یادش بخیر اخوان می گفت که آدم که دیگر به خودش نباید دروغ بگوید. فروغ از مردهای قلمبه گو ، گنده گو و خودخواه بیزار بود و برای ساده نوشتن، ساده و پاک بودن گریه می کرد. می گفت:" یک شاعر واقعی در همه لحظه های زندگی شاعر است."

آنقدر حالم بد است که نه رفاقت سیگار به دلم می نشیند نه نوازش مشروب خوابم می کند و نه صدای آشنایی به دلم چنگ می زند. باور کنم یا نه؟ می شود باور کرد کسانی را که در روابط زندگی می کنند تا ضوابط. می شود باور کرد کسانی را که به دروغ برای یکدیگر کرنش می کنند؟ چرا به هر سو می نگرم بوی خودخواهی می زند؟.

تنها چیزی که حالم را بهم نمی زند هوای سرد است و بالکن یخ زده خانه ام. پرنده های آزادی که آمخته ام شده اند می آیند روی نرده ها می نشینند و براندازم می کنند. غذایشان می دهم و بر می گردم به

آشپزخانه و در و دیوارهای آشپزخانه را نگاه می کنم.

فروغ به من می گوید:" مردم از دورویی و نیرنگ

یک رنگی کودکانه می خواهم

ای مرگ از آن لبان خاموشت

یک بوسه جاودانه می خواهم."

کارین بویه می گوید:" ترا دوست می دارم، مرگ من

تو مرگ طولانی و تلخ."

و سپهری می گوید:" به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید

مبادا ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من."

و صدایی از درون بغض کنان می گوید:" دختر کولی من، سمن ترم

بیا برویم

بیا برویم پریشان فکر

پریشان عشق

بیا برویم

بیا برویم به کشتن قلبی

که کور از عشق شده

و مرگ "زن بودن مان" را به انتظار نشسته است

باید برویم باید برویم

و یکدیگر را دوباره پیدا کنیم"

برمی گردم به بالکن. پرنده های آزاد با نگاه شان در آغوشم می گیرند و با بالهایشان اشکهایم را خشک می کنند.یک لحظه دوباره تو فکر بعضی از آدمها می روم و بعد با شتاب می دوم بطرف دستشویی.