پستوی شعر

زمانی بود که درد چنان پنجه ام می کشید که در پستوی شعر، پیله خلوت و دل شب، تنها چون کرمی به خود می پیچیدم و در ذرات درد پروانه می شدم. اکنون شعرم در بغض هایم می گرید، زخمهایم را می شوید و روحم را نوازش می کند تا دوباره به زندگی شاداب تر از همیشه سلامی دوباره کنم.
گاه باید سخت صبور بود و فقط در دل زمزمه سر داد:" آرامش آرامش آرامش." تا در این مردار زندگی و صو رتهای بی سیرت فسیل و سیاه نشد.

آفتاب چه رنگی دارد نازنینم؟
آفتاب را برایم تعریف کن!
چرا که من تا چشم باز کرده ام
تیرگی دیده ام و ابر

دوستی کجا منزل دارد نازنینم؟
دوستی را برایم تعریف کن!
چرا که من تا چشم باز کرده ام دشمن را دوست یافته ام

صداقت در کجا بخواب رفته نازنینم؟
صداقت را بیدار کن!
چرا که من تا چشم باز کرده ام با دروغ همبستر بوده ام

عشق کجا لانه کرده نازنینم؟
خانه عشق را پیدا کن!
چرا که من تا بخاطر دارم با هوس عشقبازی کرده ام!

انسان کیست نازنینم؟
انسانیت را برایم تعریف کن
زیرا من انسانی را کشته ام!

شعری از دفتر "عطر پاییز" حمیرا طاری