طوفان

حدود ده روز چنان دریا لرزه اقیانوس هند روح و روانم را به لرزه درآورده بود که دیگر داشتم کم کم از دست خودم عاصی می شدم. انگار پا به دنیای بازنشستگی ، فرسودگی و دلمردگی می گذاشتم. دیشب با خودم دعوا کردم:" این چه بساطی است به راه انداخته ای؟ پاشو پاشو! پاشو یک کاری بکن! مثل اینکه تو برای "بچه های ایران و سوئد رویاها داشتی خانوم؟"
یک زمانی خیال می کردم که فقط جمهوری اسلامی شستشوی مغزی مان می دهد( با به قول صدام حسین"بلبل خمینی" منظورش همان آقای آهنگران بود که با صدای رسا و روضه هایش هزاران نوجوان و جوان را به جبهه های جنگ و مرگ کشید) حالا تلویزیون سوئد هم همان حکایت شده بود. دو هفته تمام هر نیم ساعت با نشان دادن جنازه و... از ما هم داشت جنازه می ساخت.
درست است که عمق این فاجعه خیلی عمیق بود و هر آنکه دلی در سینه داشت می بایست همدردی خود را نشان می داد و به آسیب دیده گان کمک می کرد اما تکرار تصویرها و تکرار اخبار دیگر حالت شستشوی مغزی و شکنجه را پیدا کرده بود. بهرحال دیشب به خودم گفتم:" پاشو خانوم شمعی روشن کن. شرابی نوش کن. مگر قرار نبود آستینها را برای سازندگی بالا بزنی. با این روشی که تو پیش گرفتی که کاری پیش نمی رود."
شمع روشن شد. شراب در گیلاس بلوری چشمک می زد.جرعه ای نوشیدم و تلویزیون را روشن کردم. گوینده گفت:" امشب در جنوب سوئد طوفانی خواهد شد که طی بیست سال گذشته بی سابقه بوده است..."
و صدای باد بود که از درز هر دری به داخل خانه زوزه می کشید. پرده ها و پرده کرکره ها را کشیدم پایین. زوزه باد از راه آب آشپزخانه و دستشویی وحشت را بیدار می کرد. گوشی تلفن را برداشتم و با دو دوست تازه آشنا و صدای گرم و مهربانشان سعی کردم زوزه های باد را فراموش کنم. وقتی با آنها صحبت می کردم. پنجره اتاق باز شده بود و هیچ جوری بسته نمی شد. بیرون را نگاه کردم دیدم جنازه درخت قطوری بر سنگفرش روبروی خانه ام افتاده و تکه های کلبه کوچکی که با سه قفل پیشتر بسته شده بود حالا پر و پخش کوچه بود. با دوستان می خندیدم و می گفتم که امشب باد مرا با خود از پنجره این خانه خواهد برد. بعد از تلفن موزیکی از مجید انتظامی گذاشتم و رفتم در عالم شیرین شعر. رفتم که فراموش کنم سیلی طوفان را بر پنجره خانه ام. رفتم که به زندگی سلامی دوباره بگویم برای زندگی. اما اما اما باور کنید طوفان نمی خواست که من بخندم یا در شعر و زندگی برقصم. طوفان با من لج می کرد گاه دهان خود کج می کرد و با مشت بسته بر پنجره اتاقم می کوبید.