انسان
می دانم که کابوس دردها
سایه به سایه ات آمده است
تا ترا
به دره تنهایی، ناامیدی و مرگ پرتاب کند
اما تا انسان جهان ناشناخته هاست
از پای منشین
مرا، خود را، ما را
و همه و همه را جستجو کن
کلید قفل مرگ را نگردان
همه زنجیرها را پاره کن
روزی نه دور
خوشبختی
کلید امید را در دستهایت خواهد نشاند
آری در دستهای تو
از پای منشین
مرا، خود را، ما را
و همه و همه را بجوی
زیرا انسان جهان ناشناخته هاست.
شعری از دفتر "عطر پاییز"حمیرا طاری
در ارتبا ط با پیامها: از شخصی که واژهای رکیک خود را در ارتباط با آقای معروفی و ... بر صفحه وبلاگ من و پاره ای دیگر از دوستان می نویسد خواهش می کنم که دست از این رفتار ناپسندیده خود بردارد. حتما زبان بهتر و منطقی تری برای گفتگو و درک یکدیگر وجود دارد اینطور نیست؟
سایه به سایه ات آمده است
تا ترا
به دره تنهایی، ناامیدی و مرگ پرتاب کند
اما تا انسان جهان ناشناخته هاست
از پای منشین
مرا، خود را، ما را
و همه و همه را جستجو کن
کلید قفل مرگ را نگردان
همه زنجیرها را پاره کن
روزی نه دور
خوشبختی
کلید امید را در دستهایت خواهد نشاند
آری در دستهای تو
از پای منشین
مرا، خود را، ما را
و همه و همه را بجوی
زیرا انسان جهان ناشناخته هاست.
شعری از دفتر "عطر پاییز"حمیرا طاری
در ارتبا ط با پیامها: از شخصی که واژهای رکیک خود را در ارتباط با آقای معروفی و ... بر صفحه وبلاگ من و پاره ای دیگر از دوستان می نویسد خواهش می کنم که دست از این رفتار ناپسندیده خود بردارد. حتما زبان بهتر و منطقی تری برای گفتگو و درک یکدیگر وجود دارد اینطور نیست؟
نوشته حميـرا @ 11.1.05
2 Comments:
At 8:38 PM,
Anonymous said…
انسان جهان ناشناخته ها هست اما از گوشت است و استخوان
می ریزد و می شکند.گاهی بهتی آنی می کاهد آدم را تا مرگ
از نگاه سردی مبهوت می شوی بعد کاسته می شوی این کاهش مدام می شود. می آید با تو گام به گام .زیر پوستت می رود
مزه اش را انگار از زیر دندانهایت تراوش شود همیشه در دهانت داری. نگاه می کنی می بینی در آغوش مرگی . مرگی که نه خودت باورش می کنی نه کسی . این ناباوریست که تیر خلاص است به شقیقه ات
آدمی اگر می توانست از بهت در امان باشد هیچگاه نمی مرد
زنده باشی . جواد _ق
At 7:20 PM,
Das said…
متن قشنگی بود
Post a Comment
<< Home