پایان تابستان آغاز فصل من

همینکه عطر پاییز از راه می رسد و توی کوچه های دلم می پیچد، دریای آشوب است که به صخره های ذهنم می کوبد و ذره ذره رحم را با خود می برد. آن وقت است که دردی همه وجودم را پر می کند. راه می روم فکر می کنم، می خوابم فکر می کنم ، بیدار می شوم می بینم دارم بازم فکر می کنم. از خود سوال می کنم. پی دلیل دردم می گردم و راه به جایی نمی برم. تا اینکه کم کم حال و هوای زن پا به ماه را پیدا می کنم و ناگهان از درد مثل شیر زخمی نعره می کشم. نعره ای که در وجودم می شکند و کودک نازنینم شعر را به دنیا می آورد . کودک آخر تابستان تا طلوع بهار زیباترین و ناب ترین کودک خیال و روح من است.

دیوار دیوار زندان است
این حیاط بی دیوار
و قلب من زندانی ست
در حیاطی که به زنجیر می کشد
نگاه معصوم ترا
مارس 2003

پاییز در هوا خمیازه می کشد
برگ ها می لرزند در اندامشان
دلهره می دود در جانم
و آسمان خاکستری می شکند
در رعد و برق وجودم
پاییز 2003