لبخندهایش تنها یادگار من است

چند روزی بود که هر روز با پدر عزیزتر از جانم تلفنی حرف می زدیم. هر دو نگران بودیم، نگران عزیزی (عموی عزیزم) که در بیمارستان بستری بود. امیدمان این بود که بهوش بیاید و بر زندگی لبخندی دوباره داشته باشد.
چند روزی خاطرات خود را با او مرور کردم و تنها چیزی که از او بخاطر آوردم، مهربانی، رفتار درویش مسلک و لبخندهای مهربانش بود. دیروز خبردار شدم که او از میان ما رفت .
چه خوب که پارسال در ایران به دیدنش رفتم. از همان پارسال رنگ درد را در نفسهایش می دیدم، بیقرار بود اما مثل همیشه با لبخند و محبت پذیرایی می کرد و گله وشکایتی از این روزگار بی مروت نداشت.
شانزده سال است که در سوئد زندگی می کنم و در این سالها خیلی از عزیزانم را از دست داده ام اما حتی برای یک دفعه مرگشان را باور نکرده ام . دوست سوئدی ام می گوید:" بخشی از آنها که وجود جسم یا هستی شان باشد ما را ترک گفته است اما بخش دیگر آنها در ما زندگی می کند و با ما مثل همیشه حرف می زند ." با نظر او کاملا موافقم اما می دانم که دور بودن، با بقیه سوگواری نکردن و...هم نمی گذارد باور کنیم که کسانی را از دست داده ایم.
به خانواده عموی عزیزم، پدرم و همه آن کسانی که دوستش داشتند تسلیت می گویم و برای همه آرزوی صبر دارم.

یادش گرامی باد

........................

غریبی بس مرا دلگیر دارد

فلک برگردنم زنجیر دارد

فلک از گردنم زنجیر بردار

که غربت خاک دامنگیر دارد

..................................

الهی اربواجم ورنواجم

ته دانی حاجتم را مو چه واجم

اگر بنوازیم حاجت روایی

وگر محروم سازی مو چه واجم

شعر از باباطاهر