اختناق و کشتار دهه شست نمی تواند ما را خفه کند

حکومت اسلامی ایران عزم خود را جزم کرده تا با کشت و کشتار ما، با سانسور، با به زندان انداختن روزنامه نگارهای ایرانی و خارجی، با تهدید دولت های دیگر، با شست شوی مغزی در هر کجا علی الخصوص با صدا و سیمای سیاه جمهوری اسلامی، بار دیگر صدای آزادی ما را خفه کند.
این ده روز اخیر حتما کانالهای تلوزیوون ایران را دنبال کرده اید و می دانید کارکنان صدا و سیما چقدر سعی کرده اند با انحراف کشیدن به آنچه که در خیابانهای ایران رخ داده، مردم ایران و جهان را فریب دهند. در چه دوره ای؟ در دوره ای که اینترنت جهان اطلاعات را فرمانروایی می کند. در دوره ای که بسیاری از پیر و جوان در گوشه گوشه جهان، روز و شب در دانش و دانایی شناورند، در دوره ای که هر ایرانی ذره ای احساس مسئولیت در قبال جامعه خود داشته باشد سفیری خواهد شد برای انعکاس واقعی خبر به جهانیان.
بسیاری از کارکنان صدای سیما بخاطر یک لقمه نان با دروغ هایشان روی خون جوانهای وطن رژه می روند تا آن را حیف و میل کنند. تعدادی کاسب کار در میدان انقلاب، خیابان آریا شهر و...می بینند که چگونه پاسدارها و بسیجی ها مردم را لت و پار می کنند ، مردمی که تنها برای طلب حقشان به میدان آمده اند ، تنها سراغ از رای هایشان می گیرند و در جلو دروبین ها آشوبگر و خلاف کار خطاب می کنند. براستی که قیمتی دارد نفروختن خود و مردم شریف و آزادی خواه بخاطر یک لقمه نان، بخاطر ترس و بخاطر خودنمایی.
ما دیدیم شما را و ما بجای شما خجالت کشیدیم.
ترس چیزی هست که در وجود همه آدمها وجود دارد. اما ترس را می شود مهار کرد اگر که بخواهیم. با ترس خود می شود حرف زد و به او گفت که من گامی به جلو خواهم برداشت تا بر تو غلبه کنم. به ترس خود می شود گفت که من بیشتر از توام و توان آن را دارم که از حق خود دفاع کنم.
تا کجا بخاطر ترس می شود سر احترام به خفت و خفقان خم کرد؟ مگر ما به دنیا آمده ایم که رهبرمان، ترس رهبری مان کند؟
دهه شصت گذشت. مردم ما در آن سالها روزگاری که بخود ندیدند نبود. نسل ما را بخاطر یک اعلامیه شکنجه کردند، تجاوز کردند، به دار آویختن و با لگدهای کثیفشان در قطعه ای از بهشت زهرا که نام آن را لعنت آباد نامیده بودند دفن کردند.
کتاب هایمان را پاره کردند، لچک اسلام را به سرمان کردند. جنگ ، کشته ، معلول، کودکان خیابانی، فحشا، فقر ، اعتیاد، تجاوز و مهاجرت را به ما هدیه کردند. در وطن و دور از وطن بی هویت مان کردند. چقدر این زندگی نکبت بار ارزش دارد که حالا بخاطر چماق سانسور و اسلحه اشان خفقان بگیریم؟
جوانهای ما را در خیابانها تکه تکه می کنند، به پدر و مادرهایشان اجازه عزاداری نمی دهند که مردم خفه شوند و مثل دهه شصت زبانشان را بگذارند.
زبانمان را نمی گذاریم حتی اگر در هر اتاق آزادی مان خفاش مرگ را به پرواز در بیاورید.
نمی گذارید خانواده ندا و امثال نداها مراسم یادبود بگیرند که مردم را به وحشت بیندازید . پس بیایید جهان را نظاره گر باشید چرا که ما هر روز در گوشه گوشه این جهان شمع به دست، یاد او و هزاران هزار شهید دیگر را گرامی می داریم.